بی تو ، همه چیز پُر شده از ذلتنگی های ممتد .پر از سکوت ،پر از یادتو . حتی زرق و برقهای ظاهری هم نتونست یاد تورو هرچند برای روزی و ساعتی از

ذهن خسته من کم کنه .حتی  سفر هم نتونست کاری کنه که خونه دلم بی یادتو بمونه و بدون خیال شیرین تو لحظه ها را بگذرونه و طی کنه.

 سفر بدون تو  برای من پُره از دلتنگی.سفر ،بی تو برای من ، یعنی حس دوری بیشتر ، یعنی  زیاد شدن فاصله ها .

حتی اگه بُعد مسافت بینمون کم شده باشه اما حس رفتن بی تو برای من پر از غم و غصه است.بی تو سفر برای من پر از دلتنگیه و غم .

این دل ِ بی طاقت ،طاقت دوری تو را نداره. یه دوری همیشگی  رو  

هیچ میونستی ،جاده بی تو سرده  و بی انتها .پا گذاشتن  و رفتن به عمق جاده با یه تن خسته و یه کوله بار پر از خاطره. 

اگر تو همراهم بودی و در کنارم ،،جاده به یُمن حضور تو سر می رسید و لحظه هام سبز می شدن.

سفری که آغازش با شک باشه و دلتنگی و اینکه ندونی کاری که میکنی درسته یا نه ، عذابه ، عذاب.

همیشه فکر می کردم تحمل دوری و دلتنگی برای اونی که میره آسون تره  تا اونی که می مونه، ، اما این بار اینجور نبود.شاید چون آغاز این

راه ،شروع یه دوری عمیق بود و هست و من اینو میدونستم  و حس میکردم.

چقدر دلم میخواست شعر سفر ونخوونم ، میدونستم اگه برم هوای چشمام تا پایان راه بارونیه .

اما راهی جز این راه نموند!!!

سفر منو با خود بُرد.